Lieve mama

Augustus 99, ik kwam terug uit Portugal met Dennis Roelofs, verhuizinkje. Heeeee moeders, fijn je te zien, hoe is t? Zonder een woord kwamen er tranen en even later zei je: ga maar even zitten Ralph, het gaat niet zo goed met je moeder: ze hebben iets gevonden in/op mijn long, waarschijnlijk kwaadaardig, maar je moet straks wel gewoon naar de spaan gaan, want daarom hebben jullie zo hard terug gereden.... Die avond was de Opening van de spaan, waar je mij wel eens ophaalde/mee trok; en nou mee naar huis godverdomme, ben je niet helemaal goed of zo? 

Ik kan je niet typerender omschrijven dan in deze situatie, want het ging nooit om Hetty, het moest goed gaan met iedereen en dan ging je wel aan jezelf denken. 

Daarna ging je vechten en overwon je de ziekte en 16 jaar later op 9 december kwam het nieuws dat het terug was gekomen en je begon opnieuw, ga maar even zitten Ralph. Maar ga maar jonge, je bent hartstikke druk......

Januari 1995, ossendrecht. Ik besloot vrijwillig de oorlog op te zoeken, op Valentijnsdag vertrok ik en we hadden een ouder informatie dag, we zitten in de bioscoop en de beelden die van klein naar groot opkwamen in het scherm werden je teveel en je kreeg een aanval. Papa en ik hebben geschreeuwd en bent in goede handen in het ziekenhuis terecht gekomen. Ik wou alles cancelen en had in principe akkoord met mijn kapitein, als ze niet wil dat ik ga blijf ik thuis, maat je kan het al wel raden...... Ga maar, ik red me... 

Zo maar een ochtend: ik app je, hoe gaat t moeders? Goed jonge, hoe is t met jou? Gaat goed, ik kom straks koffie doen, oke? Fijn jonge, tot straks (hartje hartje hartje) ik wist genoeg, jij ook! Papa zat erbij en ik reageerde natuurlijk net als jij weer boos op alles. Zaten we weer even met z'n drieën te janken en we konden er weer tegenaan..... 

Koffie met zijn vieren, bijzonder en weinig voorkomend moment, hoe gaat het? Niet zo goed kinders, bel de dokter dan. Nee joh, die heeft wel meer te doen. Bel nou gewoon, nou oke dan. 

Maandag:Je vroeg Antoinette om mee te gaan naar het koor, je laatste hobby. De dag erna heeft je lichaam gezegd en volgens mij je geest ook, ik kap ermee en 17 dagen later hadden we ons laatste samenzijn, alleen kon je niets meer zeggen. De dag ervoor kwam ik koffie drinken in de ochtend en je zat niet op de bank, waar is ma dan? Die ligt in bed, heeft geen zin eruit te komen. Ik ga wel even naar haar toe. 

Moeders, gaat niet zo lekker he? Nee jonguh, gaat niet goed. Ben je druk? Ja ma, maar dat geeft niet. Wil je me even wat drinken geven? Tuurlijk moeders.... Ik ga even koffie doen met pa en voor kom zo weer bij je? Ga maar rusten, heb je nodig. Goed jonge........ Ik kwam weer terug, gaf je weer een slok drinken. ga je nu al vroeg je, wil je dat ik blijf ma? Nee ga maar jonge, je bent druk, is goed zo. Ik wist genoeg.... 

Je hebt mij zien komen, ik heb jou zien gaan. Het enige verschil is dat je nou niks geleden hebt aldus de dokter. Maar na mijn geboorte lag ik in de couveuse en mocht je mij voor het eerst zien en je vroeg; ik kom voor Ralph, ze wezen mij aan en je zei: nee dat kan Ralph niet zijn, die is lelijk.... 😂Maar je bent prima opgedroogd hoor kerel. 💪🏻

Want trots was je, ondanks alles waardoor ik je verdrietig maakte, wat heb ik jou slapeloze nachten bezorgd.... Als je een bezorgd type bent en je hebt mij als zoon, broer, vriend of man, geef ik het je te doen, maar jij flikte het gewoon. 

En nu zijn we hier, de laatste keer samen, je kan het niet meer zeggen, maar toch hoor ik het: ga maar jonge, je bent druk. Maar voor deze ene keer draai ik de rollen om, je hebt gevochten als een leeuw, maar je kon het niet winnen... Dus zeg ik; ga maar lieverd, het is goed zo,maar ik vind wel dat je vroeg gaat, godverdomme!